www.syfamagusta.com - Vigo, Cies Islands (GR)

Στην κεντρική φωτογραφία, τα Cies Islands ενώ καταπλέουμε στον κόλπο του Vigo. Πάνω, η Famagusta πλησιάζοντας την μαρίνα της πόλης με φόντο την αερογέφυρα που συνδέει τις δύο πλευρές του τεράστιου κόλπου.

Τα Cies Islands που βρίσκονται στην είσοδο του κόλπου του Vigo αποτελούν απάγκιο για τα σκάφη που ανεβαίνουν ή που κατεβαίνουν τις ατλαντικές ακτές της Ισπανίας. Η καθαρή θάλασσά τους και οι αμμουδερές παραλίες τους προσελκύουν πολλούς ντόπιους και ξένους τουρίστες, που μεταβαίνουν εκεί με εκδρομικά πλοία.

Κάτω, ένα μέρος του μεγάλου λιμανιού του Vigo όπου καταπλέουν τα τουριστικά πλοία. Σε πρώτο πλάνο η κεντρική και η παλαιότερη μαρίνα της πόλης με το κτήριο του ναυτικού ομίλου, που θυμίζει πλοίο, να επιβλέπει τις πλωτές προβλήτες των σκαφών. Εκεί έδενε η Famagusta.

VIGO, CIES ISLANDS

Πώς κι απο δω, παλληκάρια?

Λίγο μετά τις οκτώ το πρωί η πρώτη βάρδια της μέρας είδε τα νησιά Cies στην μπούκα του κόλπου του Vigo. Ήταν ένα πρωινό του Απρίλη, την χρονιά του 2015. Η ιστορία αυτού του Ταξιδέματος Μαδέιρας-Βαλτικής Θάλασσας ξεκίνησε από μια “αβαρία’ κατά την διάρκεια ναύλου Σλοβάκων, που θα έφερναν την Famagusta πίσω στο Heiligenhafen της Γερμανίας.

Ο συγχωρεμένος ναυλομεσίτης μου Wolf Ernst είχε κλείσει αυτό το ναύλο των τεσσάρων βδομάδων για να επιστρέψει η Famagusta στην Γερμανία μετά το ξεχειμώνιασμά της στα Κανάρια. Οι Σλοβάκοι, αφού γέμισαν το σκάφος με τόνους από βότκα, λουκάνικα κάθε είδους, αυγά, καυτερά τσίλι και καμιά τριανταριά φραντζόλες, απέπλευσαν από το Πουέρτο Ντε Μογκάν με πρώτο προορισμό την Μαδέιρα. Ο Wolf τους είχε δώσει την πρόγνωση καιρού, που έδινε αέρηδες βόρειους-βορειοδυτικούς επτά με οκτώ μποφόρ με ενίσχυσή τους στις επόμενες δύο μέρες. Η κατεύθυνση του αέρα δεν θα άλλαζε. Τους συμβούλευσε, αφού θέλαν να καταλήξουν την πρώτη βδομάδα στην Λισαβόνα, να παραβλέψουν την Μαδέιρα, που ήταν μια πορεία με τους ανέμους κατάπλωρα και να προτιμήσουν μια κλειστή πλαγιοδρομία κατευθείαν για Λισαβόνα. “Με οχτάρι καιρό στον Ατλαντικό ούτε ο Κολόμβος δεν θα τόλμαγε να ανέβει όρτσα για να πιάσει Μαδέιρα…” τους είχε πει χαρακτηριστικά!

Οι “βουνίσιοι” Σλοβάκοι είχαν άλλη γνώμη. Το πέρασμα για Μαδέιρα ήταν κάπου 300 μίλια σε ευθεία πορεία ή 500 με τον αέρα κατάπλωρα και με συνεχή “τακ”! Μια βδομάδα παίδεμα, δηλαδή, και φρέσκια θάλασσα στα σώβρακά τους, δίχως αμφιβολία! Τα δύο τάνκια με τα πετρέλαια ήταν φουλ, 250 και 250 λίτρα και από πλωριά πανιά είχαν τον φλόκο βιραρισμένο και καβάτζα δύο τζένοες, μια triradial 120% και μια standard 140%! 28 Φεβρουαρίου του 2015, ημέρα Σάββατο, η Famagusta απέπλεε από το Πουέρτο Ντε Μογκάν με τελικό προορισμό (και τέλος του κοντράτου σε τέσσερεις βδομάδες) το Heiligenhafen της Βαλτικής.

Ο Σκίππερ, όπως αποκαλύφθηκε σύντομα, είχε υπενοικιάσει την Famagusta σε ναύλα της μιας βδομάδας και σε διαφορετικούς πελάτες για κάθε μια από τις τέσσερεις προκαθορισμένες διαδρομές. Σκόπευε δηλαδή να ακολουθήσει ένα “πρόγραμμα κρουαζιερόπλοιου” και όχι πανάδικου σκάφους, που διαλέγει πορείες ανάλογα με τον αέρα και την κατάσταση της θάλασσας! Βλέποντας ότι ο καιρός δεν τον έβγαζε με πανιά για Μαδέιρα, κατέβασε τα πανιά και με μηχανή άρχισε να ανεβαίνει κόντρα τον Ατλαντικό. Τα τσακίσματα του σκάφους στα κύματα, με τον καιρό κατάπλωρα, έφεραν ζημιές. Μια πλωριά βάνα θαλάσσης έσπασε και το σκάφος άρχιζε να βάζει νερά. Την τάπωσαν με έναν φελό (!!!) κρασιού, που τον συγκράτησαν στην τρύπα με δέστρες καλωδίων.

Όταν έφτασαν τελικά στο λιμάνι και ζήτησαν από το καρνάγιο να αντικαταστήσει την βάνα, οι “μαφιόζοι” της Μαδέιρας τους απάντησαν πως αυτή η δουλειά θα κρατούσε δυό βδομάδες. Τότε οι Σλοβάκοι εγκατέλειψαν την Famagusta με άδεια σχεδόν τα τάνκια πετρελαίου, με το εσωτερικό του σκάφους ρημαδιό, με τον νεροχύτη γεμάτο κατσαρόλες και τηγάνια και με τις σεντίνες ξεχειλισμένες από θρυμματισμένες μποτίλιες βότκας. Μετά από επικοινωνία μαζί τους, κατήγγειλα το κοντράτο και ...οι “παραθεριστές” ξεκουμπίστηκαν!

21 Μαρτίου 2015, ημέρα Σάββατο προσγειώνομαι στην Μαδέιρα προετοιμασμένος για τα 900 μίλια όρτσα Ταξίδεμα μέχρι την ισπανική A Coruna. Μια μέρα μετά, στις 22 Μαρτίου, προσγειώνονται με πτήση από το Gran Canaria ο αυστριακός βοηθός του ναυλομεσίτη μου καθώς και ένας ανατολικογερμανός, φίλος κι αυτός του Wolf, για να αποτελέσουν μαζί μου το πλήρωμα στο πρώτο σκέλος της “Επιστροφής” με προορισμό την A Coruna. Από εκεί θα ξεκίναγε το δεύτερο σκέλος με νέο πλήρωμα και προορισμό το Dover της Αγγλίας.

Όταν η “σκάντζα” προσγειώθηκε στο αεροδρόμιο της A Coruna και μιλήσαμε στο τηλέφωνο, εμείς ήμασταν ακόμα κάπου 150 μίλια νότια (μια μέρα και βάλε) από την A Coruna. Για να γλυτώσουμε χρόνο, συμφωνήσαμε να πιάσουμε Vigo, που ήταν κάπου στα 10 μίλια πλώρα και να γίνει εκεί η αλλαγή του πληρώματος.

Τρεις του Απρίλη, ημέρα Παρασκευή, μετά από δέκα μέρες ταξίδι, μπαίναμε στον βαθύ Κόλπο του Vigo έχοντας σταβέντο τα νησιά Cies. Ένας θαλασσότοπος, που σίγουρα θα θέλαμε να ξαναεπισκεφτούμε στο μέλλον, και ένα λιμάνι που σηματοδοτούσε και το επιτυχημένο τέλος του πρώτου και πιο δύσκολου σκέλους της θαλασσοπορείας Κανάρια-Βαλτική: της διάσχισης στα όρτσα του αγριεμένου Αρχιπελάγους της Μαδέιρα με προορισμό τον Ισπανικό Βορρά και την απαρχή της Μπισκάγιας!