Στην κεντρική φωτογραφία, ο λιμενοβραχίονας του Alderney που έχει φιλοξενήσει στον προστευμένο εσωτερικό του κόλπο αναρίθμητα πλεούμενα ανά τους αιώνες. Εμάς μας μάγεψαν τα αφορολόγητα πετρέλαια, που μπορεί κανείς να προμηθευτεί στο νησί, την εποχή που στο σκάφος είχαμε ξεμείνει από "ρευστό" και τρώγαμε μέρα νύχτα κρεμυδόσουπες.
Κάτω, οχυρωματικά έργα του νησιού που έφτιαξαν οι Ναζί, με την διοίκησή τους να φωτογραφίζεται μπροστά στο κτήριο της LLoyds Bank.
ALDERNEY ISLAND
Τα αδασμολόγητα πετρέλαια και το τρελόσογο του Χίτλερ
Το βρετανικό νησί Alderney, γνωστό και ως St. Anne που είναι και η ονομασία της Χώρας του, βρίσκεται στο βόρειο άκρο του μεγάλου κόλπου του Saint-Malo. Ο Κόλπος αυτός είναι η συνέχεια της γαλλικής Μπισκάγιας, όταν ορτσάρεις για τον Βορρά ή η συνέχεια του Καναλιού της Αγγλίας, όταν κατεβαίνεις για τον Νότο. Το Alderney έχει το προνόμιο, σε σχέση με το νησί Guernsey, που και αυτό το προσπερνάς σε λίγα μίλια απόσταση, ότι το λιμάνι του ή ακριβέστερα ο προστατευτικός γιγάντιος Κυματοθραύστης του στέκει ακριβώς πάνω στην πορεία σου και δεν χρειάζεται να λοξοδρομήσεις, όπως συμβαίνει όταν θες να πιάσεις το λιμάνι του Gernsey, που βλέπει νοτιοανατολικά.
Οι φωτογραφίες σκαφών που σπάστηκαν στις αναρίθμητες ξέρες του Αρχιπελάγους αυτού ή που ξέμειναν πάνω τους, όταν αποτραβήχτηκαν τα νερά, είναι πάμπολλες. Και καλά τα μηχανοκίνητα. Το πολύ πολύ να κατέβεις στον βράχο που σε κουβαλάει και να καθαρίσεις για λίγες ώρες την προπέλα σου ή την γάστρα σου. Το ιστιοφόρο όμως; Τούτος ήταν και ο παραπάνω λόγος που για μας, τους πανάδες της Famagusta, Channel Islands σήμαιναν αποκλειστικά και μόνο Alderney Island. Ούτως ή άλλως, εμείς δεν κάναμε διακοπές για να τσαλαβουτήσουμε στις αμμουδερές παραλίες του Jersey ή να τα πιούμε στις γουστόζικες Pub του νησιού Gernsey. Για το ξεχειμώνιασμα στα Κανάρια ανεβοκατεβαίναμε και για κανένα χειμερινό ναύλο, μπας και καλύψουμε τα έξοδα.
“Σκίππερ, ανέβα πάνω. Μας έπιασε η ομίχλη. Πρέπει να κοντεύουμε το νησί.” Τούτη η έκφραση χαρακτήριζε πάντα το πλησίασμα στο Alderney. Αυτό το Νησί της Ομίχλης και των Φρουρίων είχε πάντα τον δικό του καιρό, με διαστήματα ηλιοφάνειας κατά την ημέρα και μια μόνιμη ομίχλη κατά την διάρκεια της νύχτας και του ξημερώματος. Μια ομίχλη που τις αφέγγαρες νύχτες σε σκιάζει και τα καλοκαιρινά ξημερώματα σε ξαφνιάζει με την πυκνότητα και την διάρκεια της.
“Η ομίχλη καλά κρατεί! Αφήστε το νησί στα 2 μίλια απόσταση από τις ακτές. Ανοιχτά - ανοιχτά να μπούμε στον κόλπο της Saint Anne. Τα μάτια σας δεκατέσσερα στα μικρά σκάφη που μπαίνουν ή βγαίνουν από τον Κόλπο. Με τις τόσες ξέρες και βραχονησίδες ολόγυρα δεν ξεχωρίζεις τα βράχια από τα πλεούμενα στην οθόνη του ραντάρ...”
“Σκίππερ, ακούω κάτι να κοχλάζει στα δεξιά...” “Δεν είναι τίποτε ανησυχητικό, φίλε μου. Είναι οι ρουφήχτρες έξω από τις βραχονησίδες Cone Rock...” “Σκίππερ, στα αριστερά ακούω κοπάδι από γλάρους να κράζουν και να πετούν χαμηλά. Έχει ξέρες και στα αριστερά;” “Τίποτα το ανησυχητικό, φίλε μου, φαίνεται πώς βρήκαν κομμένα δίχτυα ψαράδων που επιπλέουν με εγκλωβισμένα ψάρια μέσα τους...” “Σκίππερ, γιατί μουγκρίζει η θάλασσα πρίμα μας;” “Τίποτα το ανησυχητικό, φίλε μου. Είναι ένα γερμανικό τάνκερ που ανεβαίνει με 15 μίλια δρόμο για να πιάσει τον δίαυλο του Καναλιού… Μιας και το ανέφερες… Για ρώτα τους με τον ασύρματο, πόσα γκόλ έφαγε χτές το Αμβούργο από την Μπάγιερν; ”
Η νευρικότητα στο πλήρωμα όποτε παραπλέαμε αυτό το κακορίζικο (ιστορικά και μετεωρολογικά) νησί ήταν πάντα μεγάλη. Μια φορά μόνο το τύχαμε μέρα με λιακάδα και τούτη ήταν και η μόνη φορά που ξεμπαρκάραμε για ένα 24ωρο διάλειμμα από το ταξίδι μας. Ως το Νησί της Ομίχλης το είχαμε γνωρίσει πολλές φορές, μα ως το Νησί των Φρουρίων το γνωρίζαμε μόνο από τα βιβλία. Ήθελα πολύ να δώ αυτό το μπετονιένο τετραώροφο παρατηρητήριο των ναζί που ξεπρόβαλε σαν τεράστιος Πύργος Υποβρυχίου παραχωμένος στην κορυφή του μεγάλου λόφου του νησιού.
“Vamos Muchahos! Και μην ξεχάσετε τους φακούς. Θα μπούμε στα σκοτεινά λαγούμια που έχτισε το τρελόσογο του Χίτλερ και στα κάστρα που σχεδίασαν οι λιμοκοντόροι της Βασίλισσας Βικτόριας. Λέτε να δούμε τον Αδόλφο πουθενά να κόβει εισιτήρια;
Μια περιήγηση στο Alderney θα σας αποδείξει πως τούτο το νησί αποτελεί πράγματι το πιο απόμακρο μέρος των Channel Islands. Θα ανακαλύψετε ένα μελανό παρελθόν, για όσους τυχαίνει να είναι λάτρεις της ιστορίας και έναν σύγχρονο οικολογικό παράδεισο, για όσους τυχαίνει να είναι λάτρεις της φύσης. Πρόκειται για ένα νησί “οχυρωμένο” από άκρη σε άκρη με εκπληκτικά όμορφες ατλαντικές παραλίες και προστατευόμενους βιότοπους.
Λόγω της γεωγραφικής του θέσης κοντά στις ακτές της Γαλλίας, μια σειρά ηγετών - από τη βασίλισσα Βικτόρια έως τον Αδόλφο Χίτλερ - υπερεκτίμησαν τη στρατηγική σημασία του Alderney. Στη Βικτοριανή Εποχή, οι Βρετανοί έχτισαν στο νησί συνολικά 18 φρούρια, προκειμένου να αποτρέψουν μια ενδεχόμενη γαλλική εισβολή. Κάτι που ο πρωθυπουργός της ίδιας της Μεγάλης Βρετανίας William Ewart Gladstone χαρακτήρισε ως «μνημείο ανθρώπινης ανοησίας». Ο χαρακτηρισμός του Gladstone θα αποδειχθεί προφητικός κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής στον Β 'Παγκόσμιο Πόλεμο. Οι Ναζί γέμισαν το νησί με πύργους παρατήρησης, με υπόγεια καταφύγια αεροπορικών επιδρομών και με δεκάδες πυροβολητήρια, τα οποία ποτέ δεν χρησιμοποίησαν. Κατασκεύασαν δε και τέσσερα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης, τα μόνα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης σε πρώην βρετανικό έδαφος, υπεύθυνα για την θανάτωση 40.000 ανθρώπων. Συνολικά 700 κάτοικοι του νησιού πέθαναν κατά την περίοδο της γερμανικής κατοχής είτε από πείνα είτε από αντίποινα των κατακτητών.
Σήμερα τα οχυρά του Alderney είναι ανοικτά για το κοινό ως μέρος του μουσείου Alderney. Σαν κάτι από ιστορίες φαντασμάτων και ιστορίες περιπέτειας, πολλά από τα καταφύγια παραμένουν εγκαταλελειμμένα, ανοιχτά στον περιπετειώδη τουρίστα ώστε να περιπλανηθεί ελεύθερα και να δει τι μπορεί να βρει ακόμα εκεί κρυμμένο. Στο Alderney υπάρχουν επίσης υπολείμματα κατασκευών από την ρωμαϊκή εποχή καθώς και ερείπια ενός φρουρίου που χτίστηκε από τον Ερρίκο VIII.
Ο κύριος οικισμός του νησιού είναι η Saint Anne, ένα γοητευτικό χωριό με καλντερίμια και πολύχρωμα εξοχικά σπίτια. Εδώ θα βρείτε μικρά εστιατόρια που σερβίρουν τοπικούς μεζέδες και φιλόξενα μπαρ, όπου οι ντόπιοι συναντιούνται για να μοιραστούν τα πιο πρόσφατα κουτσομπολιά. O κεντρικός δρόμος και οι πλατείες Marais και Connaught με τα φωτεινά ζωγραφισμένα σπίτια τους έχουν διατηρήσει πολλά στοιχεία από παλιότερες εποχές.
Το μέγεθος του νησιού - τρία μίλια μήκος και ενάμιση μίλι πλάτος -το καθιστά ιδανικό για εξερεύνηση με τα πόδια ή με ηλεκτρικά ποδήλατα. Η δυτική ακτή του Alderney είναι ένας βιότοπος γνωστός για την εξαιρετική σημασία του. Οι παραλίες του νησιού κρύβουν μια μοναδική ομορφιά, που αποτελεί έναν συνδυασμό λευκής αμμουδιάς και εντυπωσιακών φρουρίων που τις περιβάλλουν. Η παραλία Saye, για παράδειγμα, είναι μια πανέμορφη ημισέληνος λευκής άμμου που συμπληρώνεται από τη λαμπρότητα του Οχυρού Albert και του Οχυρού Corblets στα ανατολικά και των Οχυρών Fort Grosnez και Fort Doyle στα δυτικά. Σημαντικότερη για τα παραθαλάσσια οχυρωματικά έργα των ναζί είναι η ακτή Bibette με καμιά δεκαριά πυροβολεία χωμένα στα βράχια και παρατημένα στο έλεος του χρόνου.
Το Alderney διαθέτει τον μεγαλύτερο κυματοθραύστη στον κόσμο, που αποτελεί μνημείο της βρετανικής μηχανικής του 19ου αιώνα. Ο κυματοθραύστης 910 μέτρων χτίστηκε από τους Βρετανούς για την προστασία των πλοίων του Πολεμικού Ναυτικού μεταξύ 1847 και 1864. Αρχικά σχεδιάστηκαν δύο λιμενοβραχίονες προς κατασκευή, αλλά τελικά μόνο ο δυτικός λιμενοβραχίονας ολοκληρώθηκε κι αυτό λόγω της βελτίωσης των σχέσεων με τους Γάλλους. Όταν σταμάτησε τελικά η προσπάθεια αποπεράτωσης, ο κυματοθραύστης είχε μήκος 1.471 μέτρα. Μέσα σε ένα χρόνο τα τελευταία 540 μέτρα καταστράφηκαν και παρασύρθηκαν από τα κύματα ύστερα από μια περίοδο με έντονες καταιγίδες. Ο κυματοθραύστης, που έχει χαρακτηριστεί ως "βικτοριανός," παρέχει, παρά τις συνεχείς καταπονήσεις του από την ανοιχτή θάλασσα, ασφάλεια στα σκάφη που καταπλέουν μέσα στο λιμάνι.
